Sinds de bandleden van Dry Cleaning elkaar leren kennen in 2017 in Zuid-Londen gooien ze grote ogen met hun mix van postpunk, poëzie in combinatie met gitaarrifs en zware bassen. Voeg daar een uiterst charismatische frontvrouw Florence Shaw aan toe, en je bekomt een exceptioneel succesrecept.

Na twee succesvolle EP’s in 2019, hun veelgeprezen debuutalbum 'New Long Leg' (2021) en opvolger 'Stumpwork' (2022), beukten ze op korte tijd de poort naar de grote podia open. De albums en liveshows krijgen unaniem lovende kritieken. Shaw begeestert, imponeert en laat haar publiek met verstomming slaan met haar fantastische manier van performen. Vorige zomer blies het viertal nog iedereen omver op Pukkelpop. Een absolute must-see!

Als de ineenstorting van de beschaving dan toch voortduurt, dan is het in elk geval draaglijker onder een pittige groove. Daar kwam het Gentse collectief Lézard al gauw achter. Onder het stijlvolle geometrische postpunkgeluid van de band suddert een hysterische energie: een soort van Boogie Wonderland voor excentriekelingen, buitenbeentjes en verloren zielen waar iedereen deel van kan uitmaken.

Dolend in de geest van Devo, LCD Soundsystem, Talking Heads en Telex trekken ‘disco vogue’ art -punk-perikelen van Lézard al ruimschoots de aandacht. De groep draagt catchiness als een iets te strak driedelig pak op een zinderende zomerdag: vroeg of laat gaat de figuurlijke stropdas los. Live escaleert Lézard op de meest verbijsterende en vreugdevolle manieren denkbaar, versterkt door de koortsige audiovisuele creaties van Joannes Meulewaeter.