Met Paradise Lost mogen we een prominent lid van de Britse doomscène verwelkomen. In de jaren ’90 maakte de band deel uit van de zogenaamde ‘grote drie’ van de death/doom-metal, samen met My Dying Bride en Anathema. Hun tweede album ‘Gothic’ (1991) definieerde eigenhandig het genre en ‘Draconian Times’ (1995) mag gerust een doom-meesterwerk genoemd worden. Maar de heren kijken ook over de doom-grenzen heen. Zo bewezen zanger Nick Holmes en de zijnen met de inbreng van keyboards, drumcomputers en sequencers op ‘One Second’ uit 1997 dat ze niet vies zijn van het experiment.

De band uit Halifax gaat dus al een hele tijd mee (opgericht in 1988!), maar de heren zijn nog lang niet versleten. In het najaar verschijnt met ‘Ascension’ alweer hun achttiende (!) album, de opvolger van het zeer goed ontvangen 'Icon 30' uit 2023 waarop ze hun in 1993 uitgebrachte album een nieuw jasje gaven.

De extreme diversiteit van Messa's muzikale achtergrond bleek meteen essentieel in de constructie van het geluid van de band: prog, black metal, punk, dark ambient, jazz, blues en doom... al die invloeden zijn gekanaliseerd in een sonische smeltkroes die de band definieert als "Scarlet Doom".

Lacrimas Profundere is een Duitse gothicmetalband, opgericht in 1993. Bekend om hun mix van doommetal en gothicrock, evolueerde hun stijl van vroege melancholische metal naar toegankelijkere gothicklanken. Gitarist Oliver Nikolas Schmid is het kernlid gebleven, met recente albums als 'Bleeding the Stars' en 'How to Shroud Yourself with Night', waarin ze zwaardere en meer diverse muzikale thema's opnieuw benaderen.