Er zijn momenten op Drunk Tank Pink waarop je bijna de platenhoes moet vastpakken om te checken of het om dezelfde band gaat die in 2018 een bom dropte met Songs Of Praise. Zo groot is het verschil tussen de rellende post-punk vanop hun debuut en de begeerlijke avontuurtjes op hun gloednieuwe tweede album.

Ja, hoor. shame is terug en niet op de manier die je had verwacht. Ze zetten destijds hun eerste stappen onder de vleugels van Fat White Family, schopten het vervolgens samen met Idles en Slaves tot de voorhoede onder de opmerkelijke Britse gitaarbands en breken nu volledig uit met een volwassenere, grootsere sound.

Het genrehoppend Londense drietal PVA staat op dit moment in de stijgers als een van de meest dynamische en opwindende nieuwe bands uit de UK, die intuïtief clubmuziek en een slimme popgevoeligheid vermengt met de meer organische elementen en instrumentatie van new-wave en post-punk.

Met hun debuut-EP ‘Toner’ debuteerde de band op het label Big Dada, dat deel uitmaakt van Ninja Tune en in het verleden platen uitbracht van Young Fathers, Kae Tempest, Roots Manuva en Sampa the Great.